بچه ام عاشق ِ چشم ِ شکلاتی شده ام

پا  زمیـــن کوب ِ  لب ِ  آب نباتی  شده ام

بس  کــه ایـن عشق درآورده بــه زانـــو من را

چند وقتی ست که دلبسته ی ِ تاتی شده ام

خنده های ِ تو بـــه من سرکشی آموخته است

بی جهت نیست که شورشگر و خاطی شده ام

زیر ِ بازارچه چون قیصر ِ چاقــو در دست

خسته از اینهمه دلتنگی ِ لاتی شده ام

حالی ام  نیست  فقط دست ِ تو را میخاهم

گم در این شهر ِ شلوغ ِ قر و قاطی شده ام

فکــر ِ من نیستی و من به تو می اندیشم

دلخوش ِ حس ِ قشنگ ِ تله پاتی شده ام!

جای ِ دوری  نرود یا بــه کسی برنخورد

دختر ِ خان! تو ببخشم که دهاتی شده ام

قرعه ی ِ من به تـو هرگز نرسیدن افتاد

من که قربانی ِ بغض ِ طبقاتی شده ام

تــو مدّعـی بودی درون را نیـــز می بینی

احساس را در هرکس و هرچیز می بینی!

شاید همان بودی که بایستی کنارم بود

امـا دلِ  دیوانه ات  را  ریــز  می بینی!

گفتم که ویران می کنم طهرانِ غمگین را

تا  پایتخت  تو  شود  تبریـــز ،  می بینی

با چنگ و دندان پای چشمان تو جنگیدم

افسوس ! این سرباز را چنگیز می بینی

هر  روز  کندی  از  بهار  زندگی برگی

تقویم عمرم پُر شد از پاییز، می بینی؟

در بازی ات نقش مترسک را به من دادی

افتاده ام در گوشه ی جالیـز ، می بینی؟

رفتی  و  بعد  از  رفتنِ  تو  تازه  فهمیدم

هر دل که دستت بود دستاویز می بینی!

کاری ندارم؛ هرچه می خواهی بکن، امــّا-

روی سگـم را روز رستاخیــز می بینی...

دختر ِ خیام! یک جرعه شرابم می دهی؟

دزدکی بابا نفهمد شعــر ِ نابم می دهی؟

مانده ام پشت ِ در ِ چوبی ، "بفرما"یی بگو

تشنه هستم از سفال ِ کوزه آبم می دهی؟

تا نلرزم بیش از اینهـا در شب ِ موهای ِ تو

از دو چشم ِ روشن ِ خود آفتابم می دهی؟

نم نم ِ باران ِ انگــور است و عطر ِ کاهگل

دست در دست ِ نسیمت پیچ و تابم می دهی؟

زخمه برمیداری از دل چین به چین با دامنت؟

رقص ِ پرشور ِ دف و چنگ و ربابم می دهی؟

بیتی از لبهــای ِ من بر بیتی از لبهــای ِ تو

یک رباعی سهم ِ این حال ِ خرابم می دهی؟

میهمانم می کنــی با نان ِ داغ ِ گردنت؟

زیر ِ پیراهن دو تیهوی ِ کبابم می دهی؟

این همه اختــرشناسی برده ای ارث از پدر

ماه ِ من! از آسمانت یک شهابم می دهی؟

راز ِ تقویــم ِ جلالـــی در قد ِ موزون ِ توست

در گذر از غم شماری ها شتابم می دهی؟

می گذاری بالش ِ بازوی ِ خود زیـــر ِ سرم؟

خسته ام بر روی ِ سینه جای ِ خابم می دهی؟

گزمه های ِ مست ِ سلجوقی نیافتد چشمشان

چهـــره می پوشانی و کمتــر عذابم می دهی؟

مادرم را می فرستم سمت ِ نیشابورتان

در دل ِ تاریخ، یک "بله" جوابم می دهی؟ش

درگیــر جنگ تن بـه تن‌ ام با تنـی کـــه نیست

دارم شکست می‌خورم از دشمنی که نیست

با سینه‌ای که محض دریدن سپر شدست

دل می‌دهم به خنجـر اهریمنی که نیست

جا مانده نیمــی از بدنم  لا به‌ لای مَرد

بر سینه‌های بی‌ضربان زنی که نیست

طعم بلوغ بــوی تــو را می‌چشم هنــوز

از شهد و شبنم گل پیراهنی که نیست

من شکـل سوّم تب تنهایــی‌ام ، تو ام

تصویر کن خطوط مرا خواندنی که نیست

نقاش من مسیــح مشوّش بِکِش مرا

روحی نزول کرده درون تنی که نیست

تو غلط میکنی این گونه دل از ما ببری

سر خود آینــه را غـــرق تماشــا ببری

مرده شور من ِ عاشق که تو را می خواهم

گـــور بابای دلـی را کــــه بـــه اغــــوا ببری

چه کسی داد اجازه که کنی مجنونم؟

به چـه حقی مثلن شهرت لیلا ببری؟

به من اصلن چه که مهتابی و موی تو بلند

چـــه کسـی گفتـه مرا تا شب یلدا ببری؟

بخورد توی سرم پیک سلامت بادت

آه از دست شرابی که تو بالا ببری

زهر مار و عسل ، از روی لبم لب بردار

بیخودی بوسه به کندوی عسلها ببری

کبک کوهــی خرامان ! سر جایت بتمرگ

هی نخواه این همه صیاد به صحرا ببری

آخرین بار ِ تو باشد که میآیی در خواب

بعد از این پلک نبندم کــه به رویا ببری

لعنتـی ! عمـــر مگر از سر راه آوردم

که همه وعده ی امروز به فردا ببری

این غزل مال تو ، وردار و از اینجا گم شو

به  درک  با  خودت  آن  را  نبری یا ببری

گفته بودند می آیی،  به نظــر حق دارد

خود به خود باز شود گر لبِ در حق دارد

بس که طعم خبر آمدنت دل چسب است

لب  اگـــر باز نگـــردد بــه خبـــر حق دارد

هر که دیده ست تو را سربه بیابان زده است

اگـــر از تـــو نشده سیــر سفـــر حق دارد

یک  نفـــر فاتـــح  دعـــوا ست  یقینـــا  اما

عشق جنگی ست که درآن دو نفر حق دارد

گاه با دست خودش دوست شود دشمن دوست

چوب، بر گردن  باریک  تبــــر حق دارد

تو همان قدر به تغییر جهان حق داری

کـــه بــــه تربیت فـرزند پدر حـق دارد

یک نفـــر دور کند ایـــن خودیِ جانی را

این دل ـ این قاتلِ بالفطره‌ی پنهانی ـ را

امشب این سوخته، دلباخته‌ی او شده است

او‌ کـــه با رقــصِ  خود آتش‌ زده  مهمانــی را

کاش این سایه‌ی افسرده‌ی تنها ببرد،

دلِ آن دختـــر ِ افسونگر افغــانـــی را

که بگوید: بنشین، حرف بزن، شور بپاش

سخت کوتاه کن این جمعه‌ی طولانی را

همه منهـــای تــو تلخ‌اند، به اندازه‌ی چای

بده آن خنده‌ی چون قند ـ که می‌دانی ـ را

سر بگردان و به این سمت بچرخان ابرو

این‌ طرف پرت کن آن چاقــوی زنجانی را

تو بیـــا با دو سه خلخالِ عراقی در پا

تو به پایان برسان سبکِ خراسانی را

شمسِ من باش و به اشعارم از این لحظه بتاب

کـــه  بگیــــرم  لقب ِ  مولــــوی ِ  ثانـــی  را

چه غریب است و عجیب است که با هم داری،

چهـــره‌ی مشهدی و لهجــــه‌ی تهرانــــی را!

تو بخوان شعر! بخوان شعر! دوچندان بکند،

خواندنت لذّتِ شب‌های غــزل‌خوانــــی را

غزل می‌ریزد از چشمان آهویی که من دارم

به چیــن گیسویش مُشکِ غزالان ِ خُتن دارم

چنان بی‌تابی‌ام را در تب و تاب است هر شب تب

کــه بالاپوشــی از آتش  بــه  جای پیـــرهن دارم

بهــای بوســه‌اش را نقدِ جــان می‌آورم بـر لب

در آن شب‌ها که تنها جان شیرین را به تن دارم

به قـــول "منزوی" زن‌ها شکـــوه و روح می‌بخشند

تو را چون خون به رگ‌هایم و چون جان در بدن دارم

تو بی‌شک مهربان‌تر هستی و بسیار زیباتر

از آن تعریف زیبایـــی که از مفهوم زن دارم

غـــزل‌ هایم بلاگـــردان ایــــن یک بیتِ  "حافظ" باد

که هر چه هست از آن شیرازی شیرین‌سخن دارم

"مرا در خانه سروی هست کاندر سایه‌ی قدش

فراغ از سرو بُستانــی و شمشاد چمــن دارم"

منظومهٔ حیدر بابا

مثنوی (الا ای آهوی وحشی)